Linie papilarne w identyfikacji osób wykorzystywane są od ponad stu lat i nadal stanowią podstawowe źródło dowodowe w ustaleniu sprawców przestępstw. Jednoznaczna i bezsporna identyfikacja osób na podstawie linii papilarnych wynika z ich właściwości: niepowtarzalności, niezmienności i niezniszczalności. Linie papilarne palców i dłoni pokryte są substancjami wydzielanymi przez skórę (np.: potem, tłuszczem). Dzięki tym substancjom zwanym substancjami śladotwórczymi, podczas dotykania przedmiotów pozostawiane są ślady linii papilarnych. Proces powstawania śladów można porównać do nanoszenia pieczątek tuszowych z tą różnicą, że ślady linii papilarnych naniesione substancją śladotwórczą są z reguły niewidoczne „gołym okiem”. Do ich uwidocznienia stosuje się różne metody wizualizacji.

Są to metody ukierunkowane na reakcje odpowiedniego odczynnika z określonym składnikiem substancji śladotwórczej lub właściwości adhezji środka do substancji śladotwórczej. Wybór metod wizualizacji uzależniony jest od rodzaju podłoża na jakim pozostawiono ślady, ich przypuszczalnego wieku, warunków środowiskowych w jakim przebywał materiał dowodowy czy warunków jego przechowywania. Spośród szerokiej gamy metod wizualizacji śladów, w codziennej praktyce laboratoryjnej wykorzystuje się te najbardziej efektywne. Dążąc do wykrycia jak największej liczby śladów w laboratorium stosuje się sekwencje kilku metod wzajemnie uzupełniających się. Nadal też poszukuje się nowych, uniwersalnych, czulszych i skuteczniejszych metod wizualizacji śladów.